Ik ben Miriam Rybier, 55 jaar en woonachtig in Soest, Nederland. In 2005 kreeg ik de officiële diagnose multiple sclerose. Ik had wat vage klachten en ben toen door de huisarts verwezen naar de neuroloog. Hij stelde vrij snel de diagnose vast. Ik had wat ze toen noemden: relapsing remitting MS (RR-MS). Dit resulteerde in wat uitvalsverschijnselen van mijn rechterzijde van mijn lichaam. Ik kreeg wel medicatie, maar daar bleek ik heel heftig op te reageren, waardoor ik hier mee moest stoppen. Toen heb ik jarenlang een alternatief medicijn gebruikt (LDN> Low Dose Naltrexone) en ben hierdoor redelijk stabiel gebleven. In 2011 heb ik een zeer stressvolle periode meegemaakt en dit heeft geresulteerd in een heftige MS-aanval (schub) op mijn ogen. Hierdoor ben ik slechtziend geworden en heeft dat uiteindelijk geleid tot 100% arbeidsongeschikt. Ook heb ik daardoor mijn grootste passie, namelijk motorrijden op mijn Ducati, moeten opgeven
Toch heb ik mij tot 2021 redelijk tot goed kunnen behelpen, maar in januari van dat jaar kreeg ik een hele zware aanval, waardoor ik in het ziekenhuis belandde. In eerste instantie leek ik weer op te krabbelen, maar na juli ging het alleen maar verder achteruit. Een nieuwe MRI gaf aan dat er geen nieuwe activiteit te zien was, wat zoveel wil zeggen als dat ik van RR-MS naar SP-MS (secundair progressief) was gegaan. Omdat er geen activiteit te zien was op de MRI, is medicatie ook zinloos. Van mijn neuroloog kreeg ik te horen dat ik in Nederland ben uitbehandeld. Ik ga echter wel steeds verder achteruit, per week merk ik het verschil en word ik steeds meer afhankelijk van anderen. Aangezien ik mijzelf zie als een onafhankelijk persoon, wil ik niet op de situatie wachten waarbij ik 100% afhankelijk ben. Dat zit niet in mijn aard en is de voornaamste reden waarom ik kies voor een stamceltherapie in Mexico, ook al zal het een heel zwaar traject gaan worden.
ENGLISH
I am Miriam Rybier, 55 years old and live in Soest, the Netherlands. In 2005, I received the official diagnosis of multiple sclerosis. I had some vague symptoms and was referred by my GP to a neurologist. He diagnosed me fairly quickly. I had what they then called relapsing remitting MS (RR-MS). This resulted in some loss of function and my right side of my body. I was given medication, but it turned out that I reacted very violently to it, so I had to stop taking it. I then used an alternative medicine for years (LDN> Low Dose Naltrexone) and remained reasonably stable as a result. In 2011, I went through a very stressful period and this resulted in a severe MS attack (relapsing) on my eyes. This caused me to become partially sighted and eventually unable to work for 100%. I also had to give up my greatest passion: riding my Ducati.
I was able to cope reasonably well until 2021, but in January of that year, I had a very severe attack, which landed me in hospital. At first I seemed to be getting back on my feet, but after July things only got worse. A new MRI showed that there was no new activity, which means that I had gone from RR-MS to SP-MS (secondary progressive). Since there was no activity on the MRI, medication is also pointless. My neurologist told me that I have exhausted the treatment options in the Netherlands. However, I am getting worse, I notice the difference every week and I am becoming more and more dependent on others. As I see myself as an independent person, I don’t want to wait for the situation where I am 100% dependent. That’s not in my nature and that’s the main reason why I choose a stem cell therapy in Mexico, even though it will be a very tough journey.
